थाई रामाची अयोध्या आणि तरंगणारी भातशेती !

या तरंगणाऱ्या भातामुळे आयुथाया मध्ये तांदळाचं उत्पन्न वाढलं. समुद्रकाठावर वसलेल्या या प्राचीन राजधानीमुळे निर्यातीला फायदा झाला. वेगवेगळ्या भागातून कालवे खोदून नद्यांना आणि पर्यायाने समुद्राला जोडले गेले. त्यातून हा तांदूळ जहाजापर्यंत आणला गेला. आणि या जास्तीच्या तांदळाने चीन, युरोप सारख्या देशात निर्याती साठी प्रवास सुरु केला. आजही थायलंड हा भारतानंतर, जगातला दुसऱ्या नंबरचा भातनिर्यातक देश आहे. १५व्या आणि १७व्या शतकात परदेशी व्यापारी आयु थाया च्या बंदरात आपल्या जहाजाचा नांगर टाकू लागले. भाताच्या बदल्यात किमती सामान आणि हत्यारं विकु लागले. शहराची भरभराट झाली. त्याकाळच्या सर्वात मोठ्या शहरात त्याची गणना होऊ लागली. निर्यातीमुळे लोकांच्या हातात पैसे खेळू लागले. अशा प्रकारे तरंगणाऱ्या शेतीने, स्वतः पाण्यात राहून, थाई शेतकऱ्याची नाव काठाला लावली होती. 

पूर्वी हाताने चालवता येणारा नांगर वापरला जायचा. शेतात रेड्याचा वापर व्हावयाच. पण लोकं सध्या ट्रॅक्टर वापरतात. रासायनिक खताचा भरपूर वापर आहे. त्यामुळे कीडरोग वाढलेत. पाण्यात बुडलेल्या भाताच्या मुळात नेमॅटोड म्हणजे सूत्रकृमी दडून बसलाय, त्याच्या नियंत्रणासाठी मुळात औषध टाकणे कठीण असल्याने आंतरप्रवाही औषधावर भर दिला जातोय. भाताच्या पानाखोडाला विषारी बनवत ते मूळात दडून बसलेल्या सूत्रकृमींचा गेम करायला निघालय. सूत्रकृमींचा गेम कराच्या नादात भात खाणाऱ्यांचा गेम होऊ देऊ नको अशी थाई प्रभुरामचंद्राला विनंती  करत बाईक ला किक मारली.