बर्माचा साग आणि कृषी पर्यटनाला जाग !

सकाळच्या कोवळ्या उन्हात डोंगरदऱ्यांच्या सानिध्यात बसून नाश्ता आटोपला. नाश्त्याचा ठिकाण म्हणजे छोटंसं अग्रोटुरिझम सेंटर होत. शेतात गवताने शाकारून बनवलेलं खोपटं. तेलाचा घाना, घरगुती गूळ बनवण्याचं लहानसं गुऱ्हाळ. आश्चर्य म्हणजे या गुळापासून इथं राजरोसपणे दारुही बनवली जातेय. असली दारुडी पर्यटन केंद्र आपल्याकडे काय झिंगाट धंदा करतील या नुसत्या कल्पनेनेच डोक्याला झिंग आली. 

इथल्या सरकारने कृषिपर्यटनाला चालना द्यायचं ठरलंय. त्यामध्ये यंगून, बागो, इरावडी, कायान आणि चीन या राज्यांना प्राधान्य द्यायचं ठरलंय. टुरिझम उद्योजक संघटना आणि म्यानमारच्या हॉटेल आणि टुरिझम मंत्रालयाने देखील, जंगल सफारी, नदीवरील क्रूझ यासारखी नवनवीन पॅकेज तयार केलीयेत असं समजलं.

या देशात इकोटुरीझम उद्योगाला चांगला वाव आहे. एका बाजूला हिमालय, मध्ये इरावडी सारखी महाकाय नदी आणि दुसऱ्या बाजूला समुद्र. त्याचबरोबर भरपूर जंगलं, मौल्यवान रत्नांच्या, सोन्याच्या खाणी, कोरडवाहू शेतीपासून चहाच्या मळे अश्या विविधतेने नटलेल्या म्यानमार मध्ये कृषिपर्यटन आणि इकोटुरिझमला मोठी संधी आहे. पण साधुच्या वेशातील संधीसाधु लष्कराचा विळखा या देशाला पडलाय. लोकशाही नावालाच आहे. शेजारी डोक्यात सतत वळवळणारे लाल किडे पाळणारा शातीर चीन त्यांना खतपाणी घालतोय. त्यामुळे लोकशाहीचा हा बेगडी मुलामा कधीही गळून पडेल अशी भीती येथील लोकांना आहे. (म्यानमारमधील सध्याच्या परिस्थितीने ती खरी ठरलीये) अश्या या वातावरणात कृषिपर्यटनाचं रोपटं किती आणि कसं फुलेल याची लोकांना चिंता आहे.