मलेशिया हा सव्वातीन लाख वर्ग किलोमीटर क्षेत्रफळात पसरलेला देश आहे. भूभागानुसार हा देश दोन भागात विभागाला गेलाय. पहिला म्हणजे जमिनीपासून तुटलेला द्वीपकल्पाचा प्रदेश आणि दुसरा म्हणजे आशिया खंडाशी जमिनीने नाळ जोडून असलेला मुख्य भूभाग. इथलं वातावरण भारतापेक्षा वेगळं आहे. २३ ते ३१ डिग्री सेल्सिअसच्या दरम्यानचं तापमान, जास्त आद्रतेमुळे घाम काढतं. वर्षभरात इथं मुबलक पाऊस कोसळतो. मुबलक कसला, जरा जास्तच पडतो. त्याची प्रचिती मी या देशात पाऊल ठेवल्याठेवल्या आलीये. जमिनीवरच्या इमिग्रेशन ऑफिसवरून सुटका करून, माझ्या बाईकचे टायर लागले ते ओल्या मलयभूमीलाच. मलयगिरीचा  चंदनगंधीत पावसाचा शिडकावा करंत, माझं मलेशियात स्वागत झालं. लहान मुलाला आईने प्रेमाने थोपटत झोपवावं त्याप्रमाणे मलेशियाचा पाऊस मला हलके हलके थोपटत होता. मात्र थोड्या वेळाने रागावलेल्या सावत्र आई सारखं त्याच थोपटणं, धोपटण्यात परिवर्तित झालं आणि तो भडाभडा झोडपू लागला. कसाबसा आसरा शोधला आणि रागावलेली सावत्र आई शांत होण्याची वाट पाहू लागलो. 

मलेशियातील लोकांचे चेहरे पाहिल्यावर इतर शेजारी देवशापेक्षा जरा वेगळे वाटतात. इथली लोकसंख्या मिश्र आहे. इथं मलेय भूमिपुत्र फक्त अर्धेच आहेत. उरलेल्यांमध्ये चिनी, भारतीय आणि इतर देशातून आलेले लोकं आहेत. इथं भारतीय आणि चिनी का जास्त आहेत हा प्रश्न मला पडला. एवढ्या मोठ्या प्रमाणात भारतीय आणि चिनी लोकांची संख्या असल्याने, आधी इथं कोण आलं होतं हा प्रश्न विचारला जातो. मलेशियात पहिले भारतीय आले होते का चिनी हा संशोधनाचा मुद्दा आहे. या प्रश्नच उत्तर, तुम्ही हा प्रश्न कोणाला विचारात आहात यावरून ठरतं. म्हणजे चिन्याला हा प्रश्न विचारल्यास,  इंग्रजांच्या काळात आमचे चिनी लोकं इथं आले असं उत्तर मिळेल. पण भारतीय वंशाच्या लोकांना हाच प्रश्न विचारल्यावर, ‘हे तर काहीच नाही, आमचे भारतीय वंशज तर २५०० वर्षांपूर्वी या मालयगिरीच्या आश्रयाला आले होते’ असं उत्तर मिळतं. अशी ही ‘पहले हम पाहिले हम’ ची हिंदी चिनी रस्सीखेच इथं सुरु आहे. यासाठी इथं आंदोलनं देखील झालीयेत.

मलेशियात घटनात्मक लोकशाही असून, न खात्या देवाला नैवद्य दिसारखं राजा असतो. ही नावापुरती राजेशाहीदेखील फिरती आहे. इथल्या नऊ मलाय राज्यांमधून पाच वर्षाच्या अंतराने आळीपाळीने राजा निवडला जातो.  मग हा राजा पाच वर्षापर्यंत राजेपदाचा उपभोग घेतो आणि नंतर पुढच्यासाठी जागा मोकळी करतो.